früäner isch nöd alles besser gsi, aber irgendwie andersch. 

ich bin 90er, ich han no kasette glost. ich han mit de kollege gluegt, wär meh antischock het uf sim discman. ich han müäsam albene uf minidisc kopiert und mini kollektione zämegstellt. ich bin in exlibris und han «who let the dogs out» als single cd kauft. 

«in da club» vom 50 cent isch s’erschte lied wonich vonre online plattform abeglade han. 

als künstler hanich gad no s’ändi vo de cd ära erlebt. vo polaroid hanich wohl ca. 1500 cd’s verchauft. x20, make the count. 

streame isch au geil. ich streame selber. aber wasich a de cd irgendwie vermisse isch – es isch alles chli zächer gsi. me het die cd müäsä chaufe, si het en spezifische wert gha. me hetsi müäsä uspacke, usenäh, id stereoalag tue. irgendwie alles schritte wo helfed mitme kunstwerch i beziehig ztrette. selbst cd’s wo irgendwie nöd sooo geil sind gsi hetmer sich den irgendwie no schön glosed – me het ja 20 stutz defür usgeh, hehe.

ich has gliebt s’booklet durezläse und luege wem das den sonen künstler alles no sin dank schulded (und ghofft das gott irgendwo vorchunnt #certified ;-))

hüt gsehnich en huufe künstler wo irgendwie versueched ufmerksamkeit zgwünne i de welt vo de digitale beschleunigung. huere astrengend. dir staht di ganz welt offe, aber so schnell si da isch, so schnell isch si au wieder weg. 

museum vs. jahrmarkt.